مير سيّد محمّد كشفى

گزيده اشعار عالم مجاهد مرحوم آيت الله مير سيّد محمّد كشفى متوفای 1349شمسی

***

قصيده مبعث

خيز وبا خيل ملك ، سوى بطحا كن عبور

مكه را كوهى بود، كوه ، نى ، درياى نور

يك شعاع از نور وى كرده ، در ايمن ظهور

از فروغ وى شده در تَدكدُكْ كوه طور

گردآن آيات نور از مليك مقتدر

نيست‌اينجا آسمان ، بلكه‌اين عرش‌خداست

نَبْوَد اين‌عرش برين ،پس بگو اينجاكجاست

گر فراتر پا نهى ، گويمت كوه حراست

جايگاه مصطفاست ، با صفاتر از صفاست

مى‌شود ز اطراف آن ، سيل حكمت مُنحَدر

حق وديعت سرِّ خويش ، در دلش بگذاشته

پرچم توحيد را، بر سرش افراشته

در نهادش گنج‌ها، از علوم انباشته

پاسبانان ملَك ، بر درش بگماشته

جمله ارواح رُسُل ، بهر حفظ آن مصِرّ

اندر اين كوه عظيم ، بود كز فرمان حق

صبحگاهى جبرئيل ، گشت ظاهر چون فلَق

گفت اى احمد بخوان ، خود به نام مَنْ خلَقْ

خالقُ الخلقى كه كرد، خلق انسان از علَق

ده تذكّر مى برآر بانگ هلْ مِنْ مدَّكِر

سر برون آر از دثار، مهرسان تابنده باش

سركشان قوم را، خيز وترساننده باش

گوى تكبير نماز، ربِّ خود را بنده باش

دامنت‌برچين زخلق ، سوى‌حق‌خواننده‌باش

پس به امر كردگار، فارْتَقبْهُم وَاصطَبر

تو نذير وجاهلان ، فَتَمارُوا بالنُّذُر

قُلْ فاِنَّ المجْرِمينْ فى ضلالٍ وَ سُعُرْ

يُهْزَمُ الجمْعُ العَنودُ وَ يَولُّونَ الدُّبُرْ

كلُّشَىٍ فعَلُوه كَتَبَ الحقُّ فى الزُّبُرْ

وَ يَقُولُ الكافِرون ذلِكَ يَومٌ عُسِرْ

اى فراز كائنات ، برزده قدرت قدم

اتصالاً جان تو، وصل وملحق با قِدَمْ

از وجودت شد پديد، آنچه بود اندر عدَم

مى‌شكافد نور تو، پرده ظلم وظَلَم

وى حجاب جهل را، برق حلمت پرده دِر

اى نخستين فيض رب ، احمد اى اول عدد

اى تجلّى ازل ، وى مصاحب با ابَد

اى به لاهوت آمده ، نسخه راز احد

معنى ملك وملَك ، پاكِ بى‌سايه جسد

كاشف سرّ وجود، اى وجودت عين سِر

قصيده ديگر در مبعث

بعثت گل ، بعث گل ، اول فصل بهار

جبرئيل‌آسا نسيم ، رفت سوى كوهسار

چون ملائك مرغها، پر زنان در مرغزار

ميفشاند عطر گل ، بر چمن بال هزار

همچو دين حق شود، بوى گلها منتشر

طى شد آندم كز خزان ، چشم دنيا خيره بود

همچو قلب اهل جور، سطح عالم تيره بود

چون بر آزادى ستم ، دى براردى چيره بود

در جهان قتل وستم ، رسم بود وسيره بود

بود روى نوبهار، چون حقيقت مُستتر

قبل از اينمدت خزان ، عالمى را سوخته

گوئى از اهل ستم ، رسم كين آموخته

چون لهيب بولهب ، آتشى افروخته

دشمنى در دل ربيع ، از خرپف اندوخته

كين‌ها مانند بمب ، ناگهان شد منفجر

غرش وغوغاى رعد، در هوا گشته بلند

يا خروش از دل زنند مردم زار نَژَند

شعله ور گرديد برق ، يا كه آه مستمند

بارش ابر بهار، همچو اشك دردمند

همچو روى بينوا شد، هوا تار وكدر

مبعث ختم رسل ، بهترين روز است هان

روز رستاخير گل ، عيد نوروز است هان

روح وجسم‌كائنات ، شاد ومسروراست‌هان

نور روى مصطفى ، عالم افروز است هان

شد محمد اينزمان ، در رسالت مستقر

چشم بگشا وببين ، گلستان لا يزال

ايمن از باد خزان ، فارغ از برق زوال

از غبار غم تهى ، پاك از گرد ملال

چون ينابيع حكم ، چشمه‌ها صاف وزلال

ابر رحمت مى‌شود، بر فرازش منقطر

هر طرف نهرى روان ، لذّةً للشاربين

بس غزلخوانان غزال ، قاصرات الطرف حين

جاى شك وريب نيست ، لَهُوَ حق‌اليقين

ساقى مينو رخم ، حَىّ بِكاسٍ من معين

زين شراب جانفزا، ايها الساقى ادر

خار بيرون كن زچشم ، سدر مخضودش نگر

ميوه‌هاى جانفزا، طلح منضودش نگر

طر مشكويش ببين ، ظلّ ممدودش نگر

نيست درگردش حصار، غيرمحدودش نگر

بين سراسر پر نشاط ، انفس وآفاق را

دريم قرآن بشوى ، سر بسر اوراق را

مكتب مشّاء را، حكمت اشراق را

باز كن مصحف بجوى ، نسخه عشاق را

آن شفاى مؤمنين ، وآن ستمگر را مضر

همچو وضع اجتماع ، ساحت گلشن خراب

بود از اين آشفتگى عالمى در اصطراب

درميان خاروخس ، گل‌عيان شدبى‌حجاب

از پس يك سام سرد، سر برآورد آفتاب

برق شمشيرش شكافت ، سينه ابر كدر

مبعث ونوروز شد، عيد ما عيد است عيد

بر مسلمانان همه ، عيد اسلامى سعيد

نخل دين شد بارور، وَلَها طَلعٌ نَضيد

دشمنان را ده خبر، ذلكَ يَومُ الوعيد

شد درخت كفر وشرك همچو نخل منقعر

به مناسبت تولّد امام بر حق اميرالمؤمنين على هنگامى كه سيزدهم رجب برابر با اوائل فروردين شده بود

هويدا باز فرّ فرودين شد

و يا از كعبه پيدا فرّ دين شد

تجلى غنچه كرد از پنجه شاخ

و يا بيرون يدالله ز آستين شد

زمين از عكس گل گرديده گلگون

و يا روشن ز نور حق زمين شد

شعاع برق در صحرا هويدا

چو شمشير على در دشت كين شد

صداى رعد چون الله اكبر

كه از اصحاب حيدر در طنين شد

بهار آمد به ميدان ونگون سار

خزان ، مرحب صفت از پشت زين شد

مسلسل ريخت باران بهارى

به تير وى ز دَى قطع وتين شد

به هر سو آبشارى همچو تسنيم

ز هر جويى روان ماء معين شد

نوازش از نسيم وناز از ابر

گل از ناز ونوازش نازنين شد

چرا كهسار وتلّ ودامن ودشت

هوا غبرا، معطّر عنبرين شد

ز بوى نسترن ، سنبل ، قرنفل

گل نرگس ، بنفشه ، ياسمين شد

زمين سرخ وسپيد وزرد وآبى

بنفش ولاجورد وزُمْردين شد

همى دست ازل ، نقّاش قدرت

به رنگ‌آميزىِ گل‌ها چنين شد

جوان گيتى وخرّم آفرينش

عيان با روى گيتى آفرين شد

غزال من حَمَل شد در چمن چم

به رقص آمد گوزن ، آهو سمين شد

الا نوروز روزت وضع دل را

عوض كن كاين جهان وضعش‌نوين شد

هلا اى راستان مژده ؛ بشارت

كه مولود امام راستين شد

فراز شاخه بلبل در ترنّم

چو از ميلاد گل صبح وپسين شد

سخنرانى من بالاى منبر

ز ميلاد اميرالمؤمنين شد

—-

حديثى دارم از عمّ پيمبر

كه آن نيكو خبر مضمونش اين شد

من ويك عدّه در مسجد نشسته

به گوشم ناگه آوايى حزين شد

خرامان فاطمه بنت اسد بود

ويا صيد حرم آهوى چين شد

ز فرط درد مى‌پيچيد در خود

چو موى خويش اندر پيچ وچين شد

ز گريه چشمه چشمش چو زمزم

سوى كعبه به آه آتشين شد

همى گفت اى خدا من دارم ايمان

به دين پاك اجدادم يقين شد

به فرزندى كه هستم باردارش

مرا همصحبت ويار ومعين شد

پناهم ده الهى اى كه كويت

ملاذ وملجاء هر مستكين شد

مناجاتى نمود ومن ندانم

چه تأثيرى در اين آه وانين شد

دعايش كعبه را بشكافت پهلو

به جوف كعبه مانند جنين شد

به كعبه هچو دل در سينه بنشست

دلا بنگر كه كعبه دلنشين شد

حرم شد از ورودش رشك جنّت

به خدمتكارى وى حورٌ وعين شد

توجه كن كه وجه الله باقى

عيان بى‌پرده اينجا جاگزين شد

خروشان گشت بحر لايزالى

از آن دريا جدا درّ ثمين شد

على مصباح گشت وكعبه مشكات

جهان روشن از آن نور مبين شد

به مكّه در حرم در اوّلين بيت

تولّد چون امام اوّلين شد

حرم شد محترم‌تر، كعبه از وى

مبارك شد، هدىً للعالمين شد

سبك از بار بت شد دوش بطحا

حرم از مقْدمِ حيدر وزين شد

مطاف كعبه شد گاه تولد

از آن كعبه مطاف اهل دين شد

همانا نام نامى‌اش على شد

خطاب از مبدأ اعلى همين شد

عليا عاليا حبل المتينا

بناى كاخ دين از تو متين شد

الا اى عرشيان مخلوق نورت

كه خاك درگهت عرش برين شد

به تحت امرت اسرافيل وميكال

يگانه چاكرت روح‌الامين شد

تو بودى بوتراب واصل هستى

كه از آب وتراب آدم عجين شد

فقط مقصود بودى طينت تو

كه مسجود ملايك ماء وطين شد

تو هستى نور پيشانىّ آدم

همان نورى كه ساطع ز آن جبين شد

تو كشتيبان فُلْك نوح بودى

تخلف هر كه كرد از مغرِقين شد

به ابراهيم آتش گلِستان شد

به نام مستعانت مستعين شد

به رو افتاد موسى ، برق نورت

مُشَعْشع چون كه در طور سنين شد

به اذنت محيى موتى مسيح است

به امرت زنده در محشر دفين شد

سليمان جن وانسش شد مسخّر

مگر نام توأش نقش نگين شد

الا اى شير حق كاندر نبردت

ز شمشيرت زبون شير عرين شد

همين بس نفس تو نفس نبى شد

نبى با تو قرين از باء وسين شد

اولى الامر از اطيعو الله هستى

كه با امر خدا امرت قرين شد

محمّد را كه شد غير از تو داماد

برادر شد؛ وصى شد؛ جانشين شد

«ولا يرْقى الىَّ الطّير» گفتى

بلى مرغ خِرد اينجا افين شد

گروهى در گمانند از علوت

ز قدر عالى‌ات غالى ظنين شد

به گوش شيعه‌ات هر دم ندائى

ز طِبْتُم فَادْخُلوها خالدين شد

فتد گر سايه‌ات بر «ذرّه» خورشيد

به نزدش ذرّه كوچكترين شد

ز الطاف تو ايمن از عذابم

ولايت بهر من حِصن حَصين شد

ز من امروز اظهار ارادت

شفاعت از تو روز واپسين شد

بهار وصلت آمد بازگويم

هويدا باز فر فرودين شد

قصيده غديريه

ايّامُكُم سعيد آمد صباح عيد

آمد صباح عيد ايّامُكُمْ سعيد

نعمت تمام شد از منعم مجيد

زَ اتْممْتُ نِعمتى جِئْنابِكَ شهيد

فعال مايشاء خلاق مايُريد

عهد الست را كرد اين زمان سديد

آن روز يُبْدىُ ، امروز هم يعيد

خواهى كه بنگرى اين نهضت جديد

برخيز تا رويم ، سوى غدير خم

در راه مستقيم كى مى‌شويم گم

آخر غدير خم ، شهر وديار نيست

خانه عمارتى ، قلعه حصار نيست

يك شاخه درخت ، يك جويبار نيست

يك سبزه وچمن ، يك‌چشمه‌سارنيست

گلزار وگلشنى ، نه آبشار نيست

كوكوى فاخته ، صوت هزار نيست

يك صحنه مخوف ، جاى قرار نيست

جاى فكندن اسباب وبار نيست

خوب است بنگريم ، با چشم ديگرى

با چشم سِرّ جان نه ديده سرى

از بس كه ابرها، كردند اصطكاك

برگوش مى‌رسيد، آواى سهمناك

خنديد برق وشست ، با اشك ابر خاك

آب غديرخم ، چون سلسبيل پاك

پيراهن سحاب ، كرد آفتاب چاك

عفريت جهل‌وجور،زين‌جلوه‌شدهلاك

وادى ايمن است ، اين دشت تابناك

اين خاك از بهشت ، كى دارد انفكاك

اينجا مناظرى است ، زيبا ودلفريب

مينو گرفته است ، زين گوشه فرّ وزيب

سطح زمين گرفت ، كم‌كم غبارها

از دور مى‌رسد، صدها هزارها

با سرعت تمام اشتُر سوارها

بگسسته بختيان گويى مهارها

از نغمه حُدى ، زنگ قطارها

دل‌هاست در خروش ، رفته قرارها

تا در كجا فرو، آرند بارها

كى مى‌رسد به سر، اين انتظارها

اى كاروان عشق ، قدرى سريع‌تر

منزل كنيم زود، جايى وسيع‌تر

آمد شميم جان ، از سمت كاروان

بخشد به تن توان ، خرم كند روان

دل با دراى وى ، هر سو شود روان

برخاست از زمين ، شد سوى آسمان

گردى سپيد وصاف ، مانند كهكشان

شد انجمى پديد، مهريش در ميان

شمع هدى ز دور، رخ مى‌كند عيان

برگرد وى بسى پروانه پر زنان

جان جهانيان ، از راه مى‌رسد

همراه آفتاب ، بين ماه مى‌رسد

از حِجَّةُ الوداع ، فارغ نموده بال

در مغز عقل كل ، نقش است اين خيال

تا امركردگار، كى يابد امتثال

ابلاغ چون كند، فرمان ذى‌الجلال

طغيان قوم را، مى‌داد احتمال

وقتى نمانده است ، تنگ است‌بس‌مجال

نزديك مى‌شود، هنگام ارتحال

اكنون اگر رسد، فرمان انتقال

رسماً نكرده است ، تعيين جانشين

گويى نگفته است ، اصل اصول دين

بودش زبان حال ، با خاطرى ملول

كزكار دين بجاست ، يك اصل از اصول

سنگين امانتى ، كارض وسما قبول

ناكرده چون كنند، اين مردم جهول

ناگاه جبرئيل ، كرد از هوا نزول

امرى اكيد داشت ، آمد پى وصول

حق‌گوى ، گوكه خصم ،ازحق كند عدول

دستور فورى است ، يا أيُّهاالرَّسول

بَلِّغ (حَبيبنا) مااُنْزِلَ الَيْك

والله يَعْصِمُكْ صلواتُهُ علَيْكْ

اى بر جهان محيط ، وى عالمت محاط

والله يَعْصِمُكْ منماى احتياط

دارى تو با احد، اى احمد ارتباط

اقوال خصم را، ديگر مدان مناط

اسلام را ببخش ، بعد از خود انضباط

بگذار كفر را، در ذلّ وانحطاط

آصف به صف درآر، با وجد وانبساط

اهريمن نفاق ، بيرون كن از بساط

اى بحر بيكران ، اندر خُم غدير

واضح بگو على است ، بر مؤمنين امير

بارى چو در غدير، از حضرت جليل

بر بهترين سليل ، از دوده خليل

پيغام مقتضى ، آورد جبرئيل

اعلان وقفه داد، موقوف شد رحيل

اندر صفوف حاج ، مأمور شد گسيل

فوج جلو رجوع ، كردند چند ميل

جمع آمدند قوم ، هر دسته وقبيل

اينجا درنگ ما، شد مدتى طويل

افكنده التهاب ، در دشت آفتاب

رفته زجسم وجان ، در اين مصاف تاب

بنهاد منبرى ، ز احجار بس گران

يا زُ اشتران جهاز، چيدند آن‌چنان

تا افكَند طنين ، نطقش در آن مكان

يعنى كه ممكن است ، بردن به آسمان

با پلّه‌هاى علم ، جمعى شتر چران

از بهر ارتقاء، مى‌ساخت نردبان

مى‌خواست باب علم ، واضح دهد نشان

آرَد به شهر علم ، روح جهانيان

سازد رها ز جهل ، هم پير وهم جوان

بر منبرى چنين ، سالار انبيا

رفت ايستاد وكرد، حقّ سخن ادا

يكتا خطابه‌اى ، در نعت مرتضى

ايراد كرد وگفت ، با منطق رسا

كز بعد من على است ، مولا وپيشوا

بر هر كسى منم مولا ومقتدا

حقّا كه مستمع ، بودند ماسوا

پيچيد اين صدا، در ارض ودر سما

كرسىِّ نطق وى ، همپايه شد به عرش

عالم سراسرش ، وجد وسرور بين

چشم بد حسود، زين جلوه كور بين

از ضوء آفتاب ، خفّاش دور بين

وقت جدايى ظلّ از حرور بين

اندر عذاب ودرد، روح شرور بين

امروز مرتضى ، اندر ظهور بين

بر دست مصطفى ، يك لمعه نور بين

خاك غديرخم ، چو كوه طور بين

بالاى دست او، دست خدا نگر

هان مژده عاشقان ، روز وصال شد

بى‌پرده آشكار، حق را جمال شد

ظاهر جلال وقدر، از ذى‌الجلال شد

اعلى مثَل عيان ، از بى‌مثال شد

يك جلوه در غدير، از لايزال شد

كانون كفر وشرك ، در انحلال شد

روز نفاق وجور، اندر زوال شد

نقصان به سر رسيد، گاه كمال شد

يعنى رسيده است ، روز كمال دين

اى مرتضى على ، اى برتر از حواس

فيض ازل نمود، با ذات تو مماس

پاينده از تو گشت ، اسلام را اساس

يك ملحِد عَنود، يك فرد ناشناس

كو همچو سامرى ، حق را نداشت پاس

نتوان نمودنش ، با حضرتت قياس

گوساله كى شود، آخر اِلهِ ناس

برگو يكى بود؟ خورشيد وسنگ آس؟

دانش كجا وجهل ، ظلمت كجا ونور

كو نصّ وكو دليل در اوّل ودوم

شوراى دليل نيست ، در رتبه سوم

ليكن دلائلى است ، اندر غديرخُم

يك مختصر دليل ، اَكْملْتُ دينكُم

در قدر تو عقول ، گرديده مات وگم

چشم‌وزبان‌وگوش،عمى‌است‌وبكم وصُم

اندر تو كائنات ، محوند كُلُّهم

از جرم آفتاب ، تا هسته اتم

اين «ذره» خود چطور، وصف على كند

اسرار كردگار، چون مُنْجلى كند

تضمين غزل حافظ

بانك بلّغ به نبى چون على اعظم زد

دست اندر كمر حق نبى خاتم زد

كى على امر تو بر فرق فلك پرچم زد

در ازل پر تو حسنت ز تجلى دم زد

عشق پيدا شد وآتش به همه عالم زد

بر همه خلق على را بخلافت بگماشت

حبّ وى بر ورق سينه هركس بنگاشت

برسر دست نبى چونكه على قدافراشت

جلوه كرد رخش‌ديد ملك عشق‌نداشت

عين آتش شد از اين غيرت وبر آدم زد

كرد با خلق در اين امر بسى راز ونياز

گفت بيعت بنمائيد ورا با اعزاز

دست بيعت بسوى شاه عمر كرد دراز

مدعى خواست كه آيد بتماشا گه راز

دست غيب آمد وبر سينه نامحرم زد

«در ميلاد سيد الشهداء امام حسين بن على»

هان صبح اميد، گرديده پديد

آهسته نسيم ، هر گوشه وزيد

چون روح قدس ، بى‌پرده رسيد

در پيكر خاك ، يك نفخه دميد

با ابر مگر، بود آب حيات

جان داده به گِل ، گُل گشت ونبات

ابر صدفى ، دُر كرده نثار

امواج هوا، چون موج بحار

گل مژده دهد، از فرّ بهار

شد نغمه‌سرا، بر شاخه هزار

با پرچم گل ، هم قمرى وسار

بر رغم خزان ، هى داده شعار

اى پاكدلِ پاكيزه سرشت

ديگر تو مجو، جوى ولب كشت

دست ازلى ، بنگر كه نوشت

اينك شده باز، درهاى بهشت

حوران همگى ، هر سو زده صف

تبريك ز نور، دارند به كف

شد منتخبه ، از اين همه حور

لعيا كه بُدى ، يك لُمْعه نور

آمد به شتاب ، بيرون ز قصور

در حسن وجمال ، ناكرده قصور

خلقت نشده ، در خلُد برين

حوريه يكى ، زيباتر از اين

فرمان خداست ، لعيا برود

بيت على ، اعلى برود

فورآ به سوى ، زهرا برود

نى آن كه خودش ، تنها برود

با آسيه و، حوّا برود

با طاهره عَذرا برود

از جانب حق ، جبريل امين

با خيل مَلَك ، آمد به زمين

فوجى ز يَسار، فوجى ز يمين

از صفحه خاك ، تا عرش برين

پشت سرِ هم ، افواج مَلَك

پُر هلهله شد، نُه طاق فلك

فُطرُس مَلَكى ، بُد رانده ربّ

بال وپر او، سوزانده غضب

مى‌بود بسى ، در رنج وتَعَب

مى‌گشت همى ، دنبال سبب

بر درگه حق ، مى‌جست شفيع

تا باز شود، در رتبه رفيع

گفتا كه اخى ، جبريل بايست

بر گوى به من ، اين غلغله چيست

در روز نشور، اين ولوله نيست

اين شور ونوا، از مَقْدم كيست؟

مرغ ملكوت ، اى عرش مقر

در عالم مُلْك ، باشد چه خبر؟

گفتش كه گذشت ، هنگام اَسَف

برخيز وبيا، با شوق وشعف

با فوج مَلَك ، كاينك زده صف

هستيم روان ، در بيت شرف

تا عرضه كنيم ، ماتهنيتى

هم تهنيتى هم تسليتى

آمد به زمين ، شخصى به وجود

كادم به درش ، آورده سجود

با صورت حق ، خلاق ودود

از غيب وخفا، آمد به شهود

يعنى كه عيان ، شد روى حسين

فخر دو سرا، نور ثَقَلَين

در ميلاد ولى عصر حجة بن الحسن عجل الله فرجه الشريف

سحر كز افق نور پرتاب شد

به رنگ طلا رنگ مهتاب شد

فلق نهر لبريز پر آب شد

عيان چهر مهر جهانتاب شد

به چرخ اندر آمد چو يك گوى زر

در اين روز پيروز دادى امام

به دخت جوادالائمه پيام

كه‌اى عمّه جان زود بيرون خرام

بدينجا بيا وقت افطار وشام

بمان نزد ما، تا بگاه سحر

حكيمه پرستار نرجس شده

سوى وى دو چشمش چو نرگس شده

چو حوران بدو يار ومونس شده

عجايب بسى ديده بى‌حس شده

فرو نور مى‌بارد از بام ودر

شب نيمه ماه شعبان رسيد

سوى پيكر ماسوا جان رسيد

به عالم بده مژده جانان رسيد

نگهبان اين مُلْك امكان رسيد

در امشب شود نور حق جلوه‌گر

پر از نور گرديد روى كُره

از آنجا به افلاك زد دائره

منوّر عوالِم شده يكسره

كجا مطلع نور بُد؟ سامره

زكى؟ حجة الله ثانى عشر

همين نور خود موجد عالم است

همين نور پيشانى آدم است

همين نور با عيسىِ مريم است

همين نور از احمد خاتم است

كليم خدا چون تمنّاى ديد

نمود وزِ حق لَنْ تَرانى شنيد

از اين نور يك لمعه آمد پديد

بيفتاد موسى وبر خود طپيد

جبل در مكانش نشد مستقرّ

خود از شرق تجريد يك آفتاب

طلوعى نمود وشد اندر حجاب

بسرعت برافكند بر رخ نقاب

تو اى ماه پنهان به زير سحاب

چه ديدى كه غائب شدى از نظر

شب تار، شمع شب افروز نيست

همه ساعتى شب بوَد، روز نيست

همه سوگوارى است ، نوروز نيست

در اين جمع يك فرد دلسوز نيست

زده آتش هجر بر دل شرر

نهان گشت شمسى كه بُد ظاهره

شب تيره ماهى نشد باهره

كجايند آن انجم زاهره

كجايند آن عترت طاهره

كجايند يارب شُبَير وشَبَر

كجا مجرى حكم خيرالورى

به رَضْوى بُوَد يا كه در ذيطُوى

به عرش است يا سِدْرَةُ المنُنتَهى

ثريّاست جايش ويا در ثرى

به خاور بود يا كه در باختر

ندارد كسى راه در لامكان

كه جويد از آن يار غائب نشان

محيط است وى بر مكان وزمان

نداريم ما خود احاطه چنان

محاط از محيطش نيابد خبر

نجُسته به كويش كسى راه را

نيابى در اين ره يك آگاه را

نبينى در اين شب رخ ماه را

فَقُلْ اِنَّماالْغَيْبُ للّه را

فراموش كردى ز قرآن مگر

بُكائى علَيْكَ حبيبى طَويل

وَحُزْنى طويلٌ وَصَبْرى جَميل

فَهَلْ مِنْ مُعينٍ بوَقْتِ العويل

فَهلْ يابْنَ اَحْمَدْ الَيْكَ سَبيل

فاَيْنَ المَلاذُ فاَيْنَ المفَرّ

فتاده بشر سخت در اشتباه

به تاريكى جهل گم كرده راه

سياه است اوضاع عالم سياه

تباهند اين اهل دنيا تباه

بد است وشود لحظه لحظه بتر

جهان از ستم تار وظلمانى است

سيه ابر بيداد بارانى است

بشر غرق بحر هوسرانى است

نگر كشتى دهر طوفانى است

بيا ورهان دهر را از خطر

سلامٌ عَلى وارثِ الأَنبيا

سَلامٌ على خاتَمِ الأوصيا

سَلامٌ على صَفْوَة الاصفيا

سلامٌ على سَيِّدِ الازْكيا

سلامٌ على سِبْطِ خيرُ البَشَر

ولى خدا اى امام زمان

ز انظار اغيار گشتى نهان

سفر طول دادى همى آن چنان

كه خلقى فتادند اندر گمان

پس از مدّتى باز گرد از سفر

گروهى چو يك گله بى‌شبان

ز فرط جهالت به هر سو روان

در اين فتنه سخت آخر زمان

ندانم كه آيد برون ز امتحان ؟

ظهور فساد است در بحر وبرّ

نوشته به ذكر وزبور اين چنين

به نيكان رسد ارث روى زمين

كجائى تو اى وارث صالحين

زمام امور اى امام مبين

سپرده به تو خالق دادگر

بس اوضاع آشفته ومبهم است

همه كارهاى ملل درهم است

گرفتارْ هركس به رنج وغم است

تفاوت اگر هست بيش وكم است

يكى كمتر وديگرى بيشتر

سَلامٌ عَلى السَّيِدِالْمؤتمن

سَلامٌ عَلَى الصّابرِ المُمْتَحَنْ

سَلامٌ عَلى الْعالِمِ بِالسُّننْ

سلامٌ علَى الْحجَّة بْنِ الْحَسَن

سَلامٌ عَلَى الْغائبِ الْمُنتَظَر

بجز تو جهان را جهاندار كيست؟

نماينده حىّ دادار كيست؟

زمين وسما را نگهدار كيست؟

نگهبان اين وضع وآثار كيست؟

تو هستى مؤثّر تو بخشى اثر

بود ماسِوى تحت امرت اسير

در اشياء عالم تو هستى اثير

اثر از اتم گر بخواهى بگير

وَاَنْتَ على كُلِّ شَىٍ قَدير

الا طبق حُكمت قضا وقدر

چه كار آيد از سازمان ملل

مُخِل را چه كارى است غير از خلل

بود با تو اصلاح كلّ دُوَل

نه با جاه خواهان دون دغل

نه با قوم بد طينت بد سير

به ما چيره شد دشمن زشتخو

مخالف جلو آمد از چار سو

قوايت مسلّط نما بر عدو

اَعِدّوا لَهُمْ ما اسْتطَعْتُمْ بگو

قواى تو مافوق فكر بشر

تويى وارث انبياء عظام

هم از آدم ونوح ، هم شيث وسام

خليل وكليم ومسيحا تمام

نماينده جمله يَابْنَ الكِرام

توئى غير تو نيست شخص دگر

جهان نوين را مؤسّس توئى

به اصلاح عالم مهندس توئى

فلك را نگهبان وحارس توئى

ملَك را چو آدم مدرّس توئى

خليفه ز حق خلق ، را راهبر

زمين ساز از نور حق تابناك

مَنه گمرهان را يكى روى خاك

بكُن خاك از نسل كفّار پاك

به طوفانِ خون جمله را كن هلاك

بخوان هچو نوح نبى لاتَذَر

توئى چون خليل خدا بت‌شكن

به نمروديان نار نمرود زن

ز رخ گلستان كن زمين وزَمَن

به بتخانه ودَير آتش‌فكن

بكُش بتگر وزن به بت‌ها تبر

بكن همچو موسى به دنيا ورود

ز مُشتى ستمديده بگشا قيود

نما قبطيان را وقوم عَنود

ز فرعون وهامان وكلِّ جنود

به درياى قهر خدا غوطه‌ور

زره همچو داوود بركش به تن

بران اجنبى را به تيغ از وطن

سليمان صفت ربِّ هَبْ لى بزن

برون ساز از مُلكِ خود اهرمن

گزين بر بساط خلافت مقَر

عزيزا توئى يوسف مصر دين

ز هجر تو يعقوب دل شد حزين

به عشاق با چشم احسان ببين

وَاِنّا نريكَ مِنَ الْمحْسِنين

بيا وز تقصير ما درگذر

بفرماى صادر تو حكم منيع

فرو آيد عيسى ز چرخ رفيع

چو بينند اين وضع وطرز بديع

نصارى شوندت سراسر مطيع

شود حكم قرآن به عالم سمر

تويى مظهر فرد حى قديم

تو هستى به خَلق وبه خُلق عظيم

چو جدّت محمّد رسول كريم

شود شرع اسلام از تو قويم

ز نيرو وسعى تو دين مُشتَهر

بپاكن به روى زمين انقلاب

بيفكن به قلب عدو اضطراب

بزن بر سمند شجاعت ركاب

بكُن خانه خائنين را خراب

بكِش ذوالفقار على از كمر

بگو سيل‌ها جارى از خون شود

شقايق صفت ، دشت وهامون شود

از اين تيرگى خاك بيرون شود

رخ زردِ خورشيد گلگون شود

شود رنگ مرّيخ از خون قمر

بس است آفتابا دگر استتار

سر از مشرق خاك بطحا برآر

بشر را برون آور از انتظار

حقيقت به دنيا نما آشكار

رخَت صبح اميد بعد از سحر

بكُن كاخ بيداد را سرنگون

نما خانه ضدّ دين واژگون

كه حق گفته در وصف اين قوم دون

وَكانوابآياتِنا يَجْحَدون

شود كار يكسر ز تيغ دو سر

ببينم ستمگر دگرگون شده

نهان در زمين همچو قارون شده

چه دل‌ها كز اينها پر از خون شده

چه خون‌ها كه از ديده بيرون شده

بزن بر رگ مفسدين نيشتر

تو معناى آزادى اعلام كن

عيان در جهان روح اسلام كن

ز مغز بشر خارج اوهام كن

حقايق تو تشريح وافهام كن

بفهمان بدين‌ها همه خير وشر

ببينم كه جبريل از امر هو

ز فوق سماوات آيد فرو

دهد دست اخلاص در دست او

هَلُمّوااِلى بَيْعتِ الله‌گو

طنين افكند صوت او سر به سر

ز هر شهر وهر مملكت آمده

ز مردان حق سيصد وسيزده

در اطراف تو اى مه چارده

كواكب صفت جملگى صف زده

قوى‌تر ز هر لشكرى يك نفر

الا اى ولىّ خداى جليل

مؤيّد به ميكال وهم جبرئيل

بخوان حَسْبُناالله ونِعْمَ الْوكيل

توئى بهترين نسل خير سليل

به بُستان توحيد يكتا ثمر

به طوف تو اى مهر انور منم

يكى «ذرّه» وز ذره كمتر منم

اگر چه سزاوار كيفر منم

وليكن به فرداى محشر منم

به فرزندىِّ جدِّ تو مفتخر

تبريك عيد

بود آن روز بر ما عيد مطلق

كه در جنبش درآيد پرچم حق

بكلّى محو گردد ظلم وطغيان

شود آرامش كامل محقّق

تبريكى ديگر

تادرخت جور وجهل ، ريشه مى‌زند هرروز

باغ عدل ومرد حق ، نيست خرّم وپيروز

گر شكوفه‌هاى داد، بشكفد بهارى هست

ور بشر شود اصلاح ، آنزمان بود نوروز

فروردين 40

توسّل به امام عصر (عج)

تا كه شدى دور تو يَابْنَ البدور

رفت ز قلب همه وجد وسرور

جلوه نما زود بفرما ظهور

با خُلُق وخلقت پيغمبرى